Reisverslag etappe 3: Neeltje Jans - Port Zelande

Reisverslag etappe 3: Neeltje Jans - Port Zelande

Op 5 maart begon ik dan eindelijk aan etappe 3. Een reis die veel eerder had moeten beginnen maar door vakanties en heftige stormen keer op keer door me werd doorgeschoven en die ook veel beter, dan met Corona, had moeten eindigen.

Maar laat ik teruggaan naar de ochtend van de 5e. Ik heb er de hele week al zin in. We hebben het zakelijk druk gehad met 6 stevige MT/Heisessies in voorgaande maanden. Ik besluit op mijn heenreis dat ik daar vooral op wil gaan reflecteren. Onze begeleiding wordt door iedereen enthousiast ontvangen en vervolgafspraken worden gemaakt. Maar waar ligt dat aan? Wat is het nou precies waarom er zo’n chemie en magic ontstaat in der verbindingen als we 1 of 2 dagen achter elkaar met een team de Hei opgaan? En wat doen we als STERK daarin en hoe belangrijk is die “heilocatie” nu helemaal en wat is de rol van de leider? Kortom, genoeg om over na te denken als ook ik weer een pas op de plaats ga maken tijdens mijn Kustwandeling.

Ik rij met gemengde gevoelens richting Neeltje Jans om mijn auto te parkeren en vandaar naar het zuiden te wandelen. Gemengde gevoelens omdat sinds ik Neeltje Jans in november voor het laatst verliet, het vermiste jongetje Dean daar dood aangetroffen werd in januari. Ik vond het al een naargeestige plek zo buiten het seizoen maar met deze wetenschap werd dat alleen maar versterkt. Wat een triestigheid.

Hoe moeizaam ik na etappe 2 hier ook arriveerde, des te energieker vertrek ik vandaag. Het is schitterend weer en voor ik het weet heb ik het Ned. Kustpad weer te pakken en verlaat ik na 15 minuten wandelen alweer het kunstmatige eiland en ga ik de Pijlerdam op richting Westenschouwen. Ik weet niet hoever ik ga komen vandaag maar houd rekening met een korte etappe tot Haamstede. Dat pakte echter anders uit bleek later. Lopend over de Pijlerdam genoot ik van het uitzicht, enerzijds weer over de Deltawerken, anderzijds keek ik over het water en richting Schouwen-Duiveland. Eiland voor eiland vervolg ik mijn reis en het Kustpad met Nieuweschans als eindbestemming.

Door de zonnige dag werd ik regelmatig ingehaald door fietsers maar kwamen ook Duits en Franse toeristen me tegemoet op hun ochtendwandeling naar Neeltje Jans. Aan alles was te merken dat het voorjaar in de lucht hing. Ik had de pas er goed in en voor ik het wist was ik de Pijlerdammen al over en sloeg ik af richting Westenschouwen.

Als ik de dijk afloop en de Boswachterij Westenschouwen inloop merk ik voor het eerst dat ik de wandelkaart erbij moet pakken. Het pad kronkelt door de duinerij, gezamenlijk met het ATB pad, het paardenpad, fietspaden en voor ik het weet ben ik de bordjes kwijt, ploeter ik op het midden van een warme dag door het mulle zand en oriënteer me op kaart, GPS en de zon. Ik dacht dat ik een vlekkeloos oriëntatie vermogen had maar, net als lang geleden toen ik mijn weg probeerde te vinden in de zandbak van Saoedi Arabië, raak ik de weg kwijt en helpt het om terug te gaan naar zulke basale bakens als de zon en mijn intuïtie. Ik blijf paden volgen en geniet ondertussen van de prachtige Boswachterij, de rust, de paardjes en vraag me af hoelang ik nog door het zand moet ploeteren als ik plots een kerktoren in de verte zie. Ik ben met een grote bocht om Haamstede heengelopen en denk nu het pad naar het centrum te hebben.  En net als ik denk bijna het centrum binnen te mogen lopen zie ik weer de paaltjes met Kustpad, maar nu 180 graden de andere kant op.

Ik twijfel even aan de shortcut maar besluit de paaltjes te volgen. De weg slingert langs Duingebied van het kasteel Haamstede en leid me uiteindelijk via 2 bunkers de Boswachterij uit regelrecht naar Hotel Bom waar ik etappe 2 in November had afgesloten. Ik val uitgedroogd en vermoeid neer van het ploegen door mul zand in de warmte op het terras van Bom.

Ik geniet van een Bisque en spaatje kijk uit op Kasteel Haamstede. Gelaafd ga ik op pad voor de 2e fase deze dag. Hoewel ik eigenlijk bedacht had niet veel verder te komen dan Nieuwe Haamstede, heb ik zin om de middag er weer flink de vaart in te zetten om te kijken hoe ver ik kan komen. Uiteraard denk ik na over een taxi die me terug naar Neeltje Jans zal moeten brengen om mijn auto op te halen zodat ik naar Renesse kan voor mijn geboekte overnachting. Ik laat Haamstede achter me en onmiddellijk wordt het alweer rustig, de Duitse toeristen achter me latend. Ik volg een mooi wandelpad langs vele chaletparken richting Nieuw Haamstede en Renesse. Omdat het seizoen nog niet is begonnen en de lente op springen staat is het genieten van rust, vogels en bloembollen die zich al aandienen onder het crispy voorjaarszonnetje. Plotseling valt mijn oog op een bekende naam op een camping/chaletpark Duinhoeve. Ik denk terug aan 44 jaar geleden toen ik hier als 18 jarige ging kamperen op wat toen 1 van de Jongeren campings in Zeeland was voor jeugd uit Rotterdam. Buiten de naam herkende ik het niet meer. Het was nu een groot complex met dure Chalets en een restaurant. In onze tijd was er niet meer dan een staanplek voor de tent, douche/wc hokken en een receptie. Als ik mijn ogen dichtknijp zie ik vooral jongeren voor hun tent hangen of torens bouwen van lege bierkratten…

Ik laat de Duinhoeve achter me en merk dat het drukker wordt met wandelaars. Ik wandel weer door een prachtig duingebied richting het strand en het ‘Watergat’ als doel gesteld voor deze dag. Al wandelend merk ik echter dat ik er goed de pas in heb, met het windje in de rug, en dat het vandaag lekker loopt op mijn schoenen. De lunch heeft me goed gedaan merk ik dat ik weer resultaatgericht en ambitieus begin te worden. Als ik Watergat kan halen dan misschien ook wel wandelend mijn hotel aan het strand in Renesse. Ik besluit er voor te gaan. Het uitzicht om veel meer dan de geplande afstand te lopen geeft me adrenaline en vleugels. Ik loop Watergat voorbij en zie een strandtent in de verte. Ik denk dat het in Renesse is maar het blijkt nog maar Zuid Zuid West te zijn. De Haven van Renesse die ik zo goed ken van eerdere (zakelijke) bezoeken aan Renesse blijkt nog een paar kilometers verder. En als je er dan al 18 km op hebt zitten is het even doorbijten. Maar de aanhouder wint. Om 16.30 plof ik op het terras.

Geniet even van een welverdiende borrel, het resultaat en het uitzicht en realiseer me dat ik moe ben en me niet meer 100% fit voel. Maar ja, wat wil je na een drukke week, 4x sporten en 20 km wandelen. Ik denk er verder niks van en loop de laatste km naar Hotel de Zeeuwse stromen. Val neer voor de openhaard om even bij te komen voor de taxi me naar Neeltje Jans brengt om mijn auto op te halen. Rijdend daarna toe hebben we een mooi gesprek over wandelen, verhuizen naar Renesse en het leven op een eiland in de rustige winterperiode. Begrijp goed dat je hier een tv-format van kan maken want hoe vaak heb je nu even een goed gesprek met iemand die je daarna toch nooit meer ziet? Ideale setting voor het goede gesprek. Iets wat we zo aanmoedigen in ons werk als leiderschapcoaches.

Na een goed diner ga ik om 9 uur al met de kippen op stok. Moe maar voldaan. Maar ik voel ook iets anders wat ik niet goed kan plaatsen. ’S Nachts word ik wakker van de wind die nu gedraaid is va ZW naar ZO. Hij staat pal op mijn raam en is van een 2 naar een 4 aan het aantrekken. Als ik de trap afloop naar de ontbijt zaal valt het me op hoeveel dik ingepakte mensen met hond binnenkomen of juist erop uit gaan. In de ontbijtzaal ervaar ik dat het heel hond vriendelijke hotel is. Iets wat ik me nooit gerealiseerd had als ik hier voor zakelijke redenen was om mijn Management Development traject in 2000 te doorlopen of tijdens de sessies die ik hier als STERK verzorgd heb voor diverse klanten. Hoewel ik door verbouwingswerkzaamheden niet top geslapen heb was het ook niet slecht en kan ik na een stevig ontbijt weer op pad voor de volgende km’s.  Ik moet mijn ambities echter bijstellen want ik heb begrepen dat de enige taxi in Renesse vandaag zijn vrije dag heeft. Dichtbij zijnde taxi’s moeten uit Vlissingen of Ouddorp komen in deze off season periode…Ik besluit net als voorheen er dan maar een rondwandeling van te maken en focus op Port Zelande als eindbestemming vandaag, voor ik dan weer terugkeer naar Renesse omdat daar mijn auto staat.

Ik heb echter buiten de stevige N/O wind gerekend. De 1e km’s loop ik nog in de luwte maar als ik eenmaal de trap oploop naar het schitterende strand, krijg ik hem vol in mijn gezicht.

Blijkbaar nog 5 graden maar een gevoel temperatuur van min 5 ☹.  Het houd je echter scherp en gefocussed en bijkomend voordeel is dat ik brede strand haast voor mijzelf had. Ik geniet van het uitzicht, de voetstappen in het zand, de paarden aan de branding en de meeuwen.

Ik stap stevig door en heb zin om mijn doel te bereiken. Ik loop km’s langs de branding richting Scharrendijke tot het strand ombuigt richting de Brouwersdam. Ik vraag me af wat ik zo vroeg deze ochtend al als silhouet aan de horizon om de dam zie. Ik kan het niet thuis brengen maar wandel door tot ik een strandtent vind die al open is voor koffie. Ik heb er 6 km in de koude wind opzitten als ik me tegoed doe aan de lekkerste koffie van de week. Of licht dat aan de tocht. Opgewarmd vervolg ik mij tocht richting de Brouwersdam. Het verbaast me hoeveel toeristen op deze vroege zondag naar deze dam trekken en nog wat verder kan ik eindelijk onderscheiden wat uit de verte niet kon waarnemen en zo typerend is voor Zeeland en de tijd van het jaar. Op de paarkeerplaats staan tientallen glimmende campers ‘Boomers on tour’. Allemaal (Int.) generatiegenoten die er in hun (vroeg) pensioen op uit trekken naar een lang periode van winter en pandemie. Geef ze eens ongelijk. Toch voel ik me nog veel te jong om er op die manier op uit te trekken en geniet er van dat ik als een jonge bikkel de N/O wind heb getrotseerd en de 30 a 40 km aan ga tikken dit wandelweekend. Ik stop met tellen en denk minstens 100 campers voorbij gelopen te hebben voor ik Port Zelande bereik. Het begint lunchtijd te worden ik maak een afweging of ik de hele Brouwersdam nog over ga lopen (nog 8 km extra heen en weer) of dat ik hier een wijs besluit neem om terug te keren. Ik besluit het laatste en wandel met de wind in mijn rug langs het fietspas ipv weer over het mulle strand, terug naar Renesse. Ook dit wordt weer een mooie wandeling langs een natuurgebied wat net achter de zeedijk ligt. Bij het laatste tuk verbaas ik mij erover hoeveel prachtige huizen leeg staan en blijkbaar alleen worden gebruikt als 2e huis of verhuurd worden als zomerhuis. Ik kan me indenken dat het toerisme voor de lokale inwoners 2 kanten heeft. Net als de taxichauffeur me vertelde. Zomers is het druk en gezellig maar s ’winters kan het stil en verlaten zijn. Na een heerlijk broodje Tonijnsalade op het strand pak ik mijn auto en rijd ik naar Huizen. Thuisgekomen controleer ik voor de zekerheid via een sneltest op Corona om mijn onbestemde gevoel te checken en test helaas positief. Ik duik mijn bed in heb zin om volgende maand in Port Zelande aan de volgende etappe te beginnen.

Inzichten etappe 3:

-Ik begin nu echt een wandelmaatje te missen en hoop dat ik vanaf de volgende etappe altijd iemand kan laten aanhaken omdat dit voor de meeste mensen in mijn netwerk beter bereikbaar moet zijn en mij hopelijk aanspraak en verdieping gaat geven.

-Weer merk ik dat mijn (rode) resultaatgerichtheid dominant is. Zeker ook als ik alleen ben op missie.  De 20 km van de 1e dag en 15 van de 3 en dat icm met Corona maken me trost op het resultaat. Een prachtige dag met een prachtig resultaat wat niet vanzelf kwam waar ik echt voor heb moeten doorbijten. Juist dat aspect geeft voor mij een gevoel van beloning en tevreden.

-Deze dagen heb ik vooral ook gereflecteerd op onze recente MT/Heisessies. Doordat het meerdere 2- daagse achter elkaar waren kan ik goed naar de patronen kijken. Wat zijn de initiële vraagstukken, wat is de vraag achter de vraag, Wat heeft online werken gedaan met de verbinding in deze MT’s? Het is me duidelijk dat de behoefte terecht groot is om als MT de Hei op te gaan om te investeren in verbinding en contact. Onze grote toegevoegde waarde hierbij is dat we veel ervaring hebben met deze sessies en maatwerk bieden waarbij we de klant ontzorgen met een prettige locatie en een goed programma. Maar wat ik vooral zie is dat we goed zijn in het creëren van een veilige bedding (secure base) om als leider je kwetsbaarheid te mogen laten zien. Daarop ontstaat verbinding en vertrouwen en merk ik dat we in 24/48 uur enorme stappen kunnen maken met een MT.