Reisverslag etappe 2: Westkapelle - Neeltje Jans

Etappe 2: 19-21/11/21

Het werd door een drukke agenda uiteindelijk de 19 en zou, zo bleek achteraf, de laatste wandeling voor de winter pauze te worden.

Met mooi weer rij ik vrijdagochtend vol goede zin bij mooi weer op weg naar Westkapelle. Daar waar ik de vorige tocht gestrand en van het pad af was en de blaren mij verhinderde om door te lopen en Taxi Agper mij naar mijn hotel in Vlissingen terugbracht, kwam ik nu uitgerust en vol goede zin aan. Parkeerde op de markt, at een koffie met een heerlijke apfelstrudel en ging op pad. Het Kustpad was nu weer makkelijk op te pakken en bracht me allereerst terug nar de duinen waar je schitterend uitzicht over de kust van Walcheren hebt. Terugkijkend richting Zoutelande en vooruitkijkend naar Domburg. Een plaats waar ik echt weer naar uit keek en mijn hotel voor de 1^e nacht had geboekt. Al lopend over de dijk werd ik getroffen door het landingsmonument met een  Engelse tank die op 1 november 1944 mee had gedaan aan de bevrijding van Walcheren. Daar waar nu de tank stond werd oktober 1944 de dijk door de geallieerde gebombardeerd en Walcheren onder water gezet in het kader van de bevrijding van Walcheren. Nog steeds heftig als je er bij stil staat wat daar toen is gebeurd met de inwoners van Westkapelle.

Ik laat de dijk achter me en loop door de Dorpstraat en langs de markante vuurtoren. Ik blijf achter de duinen en loop door een rustig natuurgebied op weg naar Domburg.  Bij de Schelpweg mag ik eindelijk weer de trap op naar boven en loop over het duinpad naar Domburg. Ondertussen is het zo warm geworden dat ik mijn jas moet uittrekken en geniet ik van de prachtige Zeeuwse kust en licht bij Domburg. Kust en licht waarvoor zoveel kunstenaars en schilders mij voorgegaan zijn naar Domburg. Ik kijk uit naar de Oase. Een strandtent waar ik geboekt heb voor mijn seafood diner die avond. Ik geniet van het uitzicht. En vervolg mijn wandeltocht langs het oude Badhotel. Ondertussen schitterend gerestaureerd maar door de lockdown periode weinig bedrijvig en de grandeur van vroeger lijkt vervlogen.

Ik wandel ondertussen achter de duinen door ene bijzonder natuurgebied ‘De Manteling’ en geniet van de prachtige omgeving. In tegenstelling tot de 1^e etappe is het toeristenseizoen afgelopen. Incidenteel zijn er nog wat, vooral oudere, Duitse toeristen maar overall is het volop rust en ruimte langs de kust. Ik word verrast door Kasteel Westhove met prachtige tuinen en park.

Het doet nu dienst als Jeugdherberg maar ook daar lijkt het uitgestorven. Nog eenmaal die dag wandel ik een stuk over het strand, door De Manteling, langs het waterwingebied, langs Oostkapelle richting Oranjezon. Bij Oranjezon begin ik te twijfelen hoe veel verder ik nog zal gaan die dag en waar ik een taxi terug kan pakken naar mijn hotel in Domburg. De rust om mij heen en mijn intuitie geven mij aan om niet verder het stille waterwingebied en de duinen in te gaan aan het einde van deze prachtige vrijdagmiddag maar me te gaan oriënteren op een taxi plek.  Daar waar het wandelboekje kopjes en een bushalte aangeeft zie ik “slechts” de prachtige maar verder verlaten villa Oranjezon. Ik besluit resoluut om langs het fietspad terug te lopen naar Oostkapelle. Hopend dat ik daar ergens een taxi kan bestellen. Bij AnnoNu vind ik wat ik zocht. Ik val neer op het terras, bestel een biertje en een taxi en omdat er geen taxi’s in de buurt zijn en deze helemaal uit Vlissingen moet komen, zit ik er nog wel even na te genieten van een prachtige dank en ben ik blij niet verder te hebben gelopen.  Eenmaal in Domburg check ik in en ga na een heerlijke douche en met nieuwe blaarpleisters nog 1 keer die dag op pad. Ik loop het centrum in wat al in Kerstsfeer verkeerd en vind met veel moeite nog een plek op een terras onder de heaters voor een welverdiend bokbiertje. Omdat de Horeca die dagen nog om 20.00 sluit lijkt iedereen haast te hebben met genieten in de horeca. De terrassen zitten vol op deze prachtige avond. Ik ga op pad naar de Oase en geniet van mijn Seafood diner. Jaren geleden ervaren dat het daar zo goed was en dat is het dus nog steeds. De service is persoonlijk en top, de Seafood is fantastisch en de hele sfeer is gemoedelijk en ongedwongen.

Zaterdag 20 november begint de dag met een heerlijk ontbijt en rijd ik naar Kamperland op Nood-Beverland en laat ik mijn auto achter bij Hotel Kamperduinen. Het weer is omgeslagen. Ipv zonnig is het nu grijs en zwaar bewolkt, staat er veel wind en zit het tegen miezel aan. Ik zet de knop om en realiseer me dat vrijdag een prachtige en zonnige bonusdag was in november en dat dit weertype past bij de tijd van het jaar. Omdat taxi’s hier off season nog zeldzamer zijn dan op Walcheren besluit ik een rondwandeling te maken. De dagelijkse km’s van het Kustpad die ik gepland had moet ik los laten en moet dealen met wat er is. Geen taxi’s, geen zon en veel wind. Lopend over de Veerse dam betrap ik mezelf erop meer aandacht te krijgen voor de natuur om mij heen dan voor de vergezichten die gehuld zijn in een grijze deken. Middels Google’s Lens app scan ik plantjes en struiken om mijn kennis te verrijken en te leren wat er zo in dit zilte kustgebied groeit.

De vaart gaat er even door uit maar ik realiseer me dat ik zoveel meer details waarneem van de natuur waar ik langs wandel. Rechts van me zie ik ondertussen het strand steeds breder worden en snap waarom ik straks in Breezand zal aankomen. Het pad slingert daarna door het duingebied en leidt me naar het natuurgebied Oranjezon. Als snel gaat het pad over het mulle zand en loop ik een uur door het zand te ploeteren en ben ik zo blij dat ik gisteren tijdig gestopt ben en dit strandstukje er niet even bij gepakt heb.. Het loopt zwaar en ik zie het dan maar als een workout. Kwallen, schelpen en de resten van eb en vloed zijn goed te zien. Na een uur gaat het pad eindelijk weer de duinen in en het natuurgebied van Oranjezon. Langs het pompstation van Evides vind ik weer villa Oranjezon en sla nu links af om via het fietspad terug te gaan naar Kamperland. Ik merk dat ik het belangrijk vind om zoveel mogelijk het wandelboek en het kustpad te volgen en de etappes op elkaar aan te laten sluiten. ( zo weinig mogelijk smokkelen. Is dat rigide, calvinistisch en plichtsbesef? Het houdt me bezig en ik laat het weer los want de aansluiting maken zoals vandaag geeft gewoon een tevreden gevoel dat ik serieus bezig ben om het Nederland Kustpad te lopen en niet zomaar wat stukjes uit het boek haal). Over het fietspad loop ik nu met de wind in de rug weer richting Breezand. Ik zak wat af richting Vrouwenpolder om niet precies dezelfde weg terug te lopen. De weg slingert hier langzaam aan weer omhoog naar de Veerse dam. Voor ik de dam op ga sta ik even stil bij Voormalig Fort den Haak. Nu niet veel meer van te zien dan een gat met vage contouren, maar als ik mijn ogen dicht doe en mijn fantasie de loop laat doemt het op en verandert deze toeristische omgeving in een andere tijd. Boven aan de dijk blaast de wind mij weer wakker, begin ik mijn benen en blaren weer te voelen en kijk uit naar mijn auto die daar aan het einde van de Veerse dam staat. Nog 5 km en ik ben er.  Moe stap ik achter het stuur, verwissel mijn wandelschoenen voor sneakers en ga op weg naar Nieuwe Haamstede waar ik de nacht zal doorbrengen. Ik besluit om even te stoppen bij Restaurant Seafarm op Kamperland om nog eenmaal te genieten van de welverdiende heerlijke Oesters en een glaasje Sancerre. Gelaafd rij ik over de Oosterscheldekering en pijlerdam naar Haamstede en sluit aan in de rij van incheckers. Het hotel blijkt erg druk te zijn. De service is slecht en ik kan alleen nog eten als ik dat direct na de incheck om 17.00 ga doen ivm de vroege Horeca sluiting. Deze Fletcher, die ook nog eens slechte bedden heeft, haalt de glans van de dag maar door vermoeidheid duurt de teleurstelling maar kort.

Na een stevig ontbijt ga ik die zondagochtend al vroeg op pad naar Neeltje Jans. Ik besluit daar mijn auto te parkeren en daar de taxi’s daar buiten de vakantie periode’s nog zeldzamer zijn, besluit ik er weer een rondwandeling van te maken en te dealen met wat er is. Neeltje Jans is het voormalige werkeiland van de Deltawerken. Een kunstmatig eiland waar ik vaak overheen gereden ben richting het zuiden of het noorden, maar nooit gestopt ben om het huidige eiland en haar natuur en attracties te bezoeken. De laatste keer dat ik er echt stopte was als jongen van 8 toen ik met mijn vader in de vakanties mee reed met zijn vrachtwagen en hij op het werkeiland Neeltje Jans materialen voor de bouw moest afleveren. Als ik dit maal voor het eerst weer de afslag naar de grote parkeerplaats neem en mijn auto parkeer, komen er weer beelden naar boven hoe mijn vader met zijn vrachtwagen de diepe bouwput van destijds inreed. Daar waar er gewerkt werd aan de funderingen van de dammen. Nu, decennia later zijn de bouwputten dichtgegooid, zijn de Deltawerken klaar, is er natuur aangelegd en staat er een attractiepark wat zomers druk bezocht wordt gezien de grote parkeerplaats. Nu op deze vroege en sombere novemberdag is het allemaal anders. Afgezien van wat honden uitlaters is het afgelegen. De troosteloosheid raakt me. Ik had er meer van verwacht. Duidelijk een plek die inde herfst en winter overgenomen wordt door de zilte wind aan de kust. Een verlaten oord waar je de nacht niet door wil brengend.

Al snel vind ik de bekende Kust pad bordjes en ga op pad richting Kamperland om aan te sluiten op mijn stop van gisteren en om daarna weer om te keren richting Neeltje Jans als laatste km’s van deze 2^e etappe.  Lopend door de natuur van Neeltje Jans begin ik deze langzaam wat meer te waarderen. De gebouwen laat ik achter me, het pad duikt echt de natuur in, neemt me mee wadend door een slufter en zo wandel ik uiteindelijk onder de weg door naar de Noorzeekust. Ik kijk naar de enorme windmolens die hier groter dan ooit lijken en hoor het gezoef van de vele alles overstemmen.  Ik loop over de Roompotsluis en  omhoog naar de Oosterscheldekering. Ik heb de wind in de rug dus de heen weg gaat goed, zeker daar het nog droog is. Daar waar ik zo vaak overheen gereden heb mag ik nu bewandelen. Het voelt als een voorrecht. Ik mag tussen de slagbomen door langs de schuiven lopen. Ik bekijk dit technische hoogstandje voor het eerst van dichtbij en ben zwaar onder de indruk van de enorme omvang van de schuiven, de hydrauliek systemen en hele kering. Wat een legacy van onze ingenieurs.

Ik wandel een uur over de kering voor ik weer richting Kamperland loop en realiseer me dat deze etappe in het teken van de Deltawerken staat. De Deltawerken die er voor zorgen dat we met zijn allen droge voeten houden en mij nu in staat stellen om Het Nederlands Kustpad van eiland tot eiland op zijn mooist kan wandelen. Vlak langs de kust over dit enorm imposante kust verdedigingswerk. Ik kan er haast geen genoeg van krijgen om naar de kering te kijken maar troost me met de gedachte dat ik hem op de terugweg nog een keer over ga en tijdens de 3^e etappe nog de Pijlerdam krijg.

Ik loop het laatste stuk langs de Banjaard duinen op Kamperland als ik een man tegen zijn familie hoor zeggen dat er windkracht 6 of 7 aankomt. Op dat moment lijkt het nog een 4 en is het droog. Vanuit het noorden komen er echter dreigende wolken aan. Ik leg de laatste km’s af naar Kamperduinen waar ik de middag ervoor gestopt ben. Rust wat uit en besluit zo snel mogelijk weer terug naar Neetje Jans te gaan wandelen om hopelijk voor de buien binnen te zijn. Eenmaal op de kering aangekomen, met de wind pal in mijn gezicht, realiseer ik me dat dat ijdele hoop was en dat ik de bui zal moeten trotseren. Schuilen op de Oosterscheldkering is namelijk ook geen optie. Ik trek mijn regenjas hoog dicht en verman me om door de striemende regen en windkracht 7 Neeltje Jans te bereiken. Nu meer dan in voorgaande wandeldagen focus ik op mijn doel, probeer blaren, regen en storm zo goed mogelijk te trotseren en hou de pas er goed in. Auto’s razen voorbij en na verloop van tijd kan ik de kering en de ergste wind achter me laten en wandel ik weer over Neeltje Jans. Over de sluis, langs de windmolens op weg naar mijn auto. Ik besluit de natuur wandelroute te laten voor wat het is en langs de weg de snelste route naar mijn auto op te zoeken. Gelukkig stopt het met regenen, bied de natuur op Neeltje Jans wat meer beschutting en bereik ik redelijk uitgeput mijn auto. Via een stop bij hotel Bom in Haamstede rij ik moe maar voldaan naar huis.

Inzichten etappe 2:

-Alleen lopen is toch anders dan met een wandelmaatje. Ipv op de dialoog heb ik mij deze etappe vooral geconcentreerd op de Deltawerken die dominant aanwezig waren in dit stukje Zeeland. Daar waar ik vaak met hoge snelheid overheen heb gereden, heb ik nu al lopend bewonderd en nog meer respect voor gekregen en voor de Infra sector die dit mogelijk heeft gemaakt.

-Doordat ik de 2^e dag slecht weer had ben ik nog meer naar “binnen” gegaan. Meer reflecteren, meer focus op de kleine wereld om mij heen, de natuur, de verlate stranden, Zeeland in rust tussen 2 vakanties in.

-Ik merk dat als ik alleen wandel ik makkelijk de problemen oplos, klagen heeft geen zin alleen, advies vragen ook niet en ook sparren heeft geen zin. Geen taxi? Dan loop ik een rondje. Regen en storm? Dan trek ik mijn regenjack aan, verman me en wandel door. Geen leuk hotel? Dan vroeg naar bed en de volgende dag vroeg op pad.

-Hoewel ik dacht veel aandacht en focus aan mijn nieuwe wandel outfit en schoenen gegeven te hebben, blijf ik klachten houden van mijn schoenen. En dus blaren. Hier moet ik bij thuiskomst weer mee aan de slag wil ik zonder grote klachten Nieuwerschans halen.

-Zoals ik tijdens etappe 1 voor Vlissingen viel, doe ik dit nu voor Domburg. Hoewel ik het kende, word ik weer getroffen door de kunst, cultuur en grandeur die het uitstraalt en waardeer ik nog meer het beroemde licht in Domburg en de prachtige natuur. Ik snap die kunstenaars wel….